Het was vroeger traditie in Lierop dat op zondag na de mis van 10 uur de mannen naar het café togen om te biljarten en een kaartje te leggen. Zo zaten er ongeveer 10 jaar geleden vier bejaarden iedere zondagochtend te jassen. Toen één van hen wegens ziekte niet kwam werd mij gevraagt om zolang in te vallen want anders hadden ze de 'hand' niet en ik was een van de weinigen die kan jassen.
Maar de goede man kwam te overlijden en zo kon men mij daarna iedere zondagochtend rond half elf in het café vinden aan dezelfde tafel op dezelfde stoel. Ik had me voorgenomen om ermee te stoppen als er nog iemand zou afvallen. Maar dit heeft zeker 7 jaren geduurt, Sjeng werd ziek en is een tijdje later op 76 jarige leeftijd overleden. De kastelein heeft nog even ons clubje bijgestaan maar op zekere dag kon Wout niet meer en werd enkele jaren geleden overgebracht naar een verzorgingshuis in Mierlo.
Op geregelde tijden vertrekken wij naar Mierlo om daar met Wout nog even een kaartje te leggen en begin 2007 hebben we daar zijn 90e verjaardag mogen vieren. Maar de laatste tijd kregen we via zijn familie te horen dat het niet zo goed meer gaat met Wout, hij ligt meestal in bed aan de zuurstof, zijn geheugen laat hem in de steek en hij zal waarschijnlijk nooit meer kunnen kaarten.
Gisteren gingen we nog één keertje Wout bezoeken en in de auto werd er al geopperd dat het een kort bezoekje kan worden als hij ons niet meer kent, misschien slaapt hij wel en moeten we hem dan wel wekken? Ik had mijn compact cameraatje meegenomen om eventueel nog een laatste foto te maken van Wout, dat zou misschien wel een mooie herinnering kunnen zijn. Bij zijn kamer aangekomen open ik zachtjes de deur om hem vooral niet te laten schrikken, maar tot mijn verbazing zat Wout in een rolstoel aan tafel, precies zoals we hem kennen, met zijn broek opgetrokken tot aan zijn borst over zijn grote buik. Hij had wel zuurstof maar zag er prima uit. "Hééé dat is leuk dat jullie hier zijn" zegt hij en meteen belt hij via een kastje om zijn nek een verpleegster, "zuster kun je mij naar beneden brengen want ik ga kaarten".
We hadden niet de tijd om te vragen hoe het met hem ging en dat hebben we ook helemaal niet gedaan, we kwamen er niet aan toe en we zagen genoeg. Er werd een kan koffie op tafel gezet en we hebben zowaar een tijdje gekaart, van geheugenverlies was geen sprake, hij won zelfs het eerste 'boompje'. Hij wilde een voorbijsnellende zuster nog de opdracht geven om een kratje bier te halen op zijn kamer maar dat hebben we beleefd afgewimpeld. Het tweede boompje konden we niet afmaken want het was bijna 12 uur en het eten wordt ge-serveerd op zijn kamer. Tegenspruttelen hielp niet want de zuster nam zijn stoel en rolde hem terug naar zijn kamer. We zaten nog even aan tafel na te praten toen ik de kaarten opmerkte die nog op tafel lagen, "die breng ik wel even naar zijn kamer" stelde ik voor. Daar zat Wout met zuurstof en nog een extra mondstuk waar stoom uit kwam.
Terwijl ik de kaarten in de lade van een klein dressoir teruglegde nam hij het mondstuk uit zijn mond en zei, "volgende keer moeten jullie wat vroeger komen, rond een uur of negen, dan kunnen we wat langer kaarten."
.JPG)
